We vluchten naar de duiker onder het spoor

Ons gezin woonde destijds aan de Wolfhezerweg. Ik was 9 jaar. Wij woonden vrij onrustig omdat we vlakbij het vliegveld Deelen (9 km) zaten. Mijn vader bouwde daarom een schuilkelder in de tuin.

Mijn vader bouwde een schuilkelder in de tuin

Op zondagochtend 17 september 1944 waren mijn grootouders bij ons. Het was erg onrustig, veel beschietingen. Dat mijn opa en oma bij ons waren, was hun geluk, want hun huis had die dag een voltreffer gekregen. Zondag vlogen er vliegtuigen boven ons. Wij moesten snel de schuilkelder in. Op 2,5 meter voor de ingang van de schuilkelder was een bom neergekomen. Er stroomde water de schuilkelder in, dat bleek van een grote regenton te komen die was geraakt. Wij naar buiten, alles bleek zwart, onder het stof, er zat door die bom geen pan meer op het dak.

Er zat door die bom geen pan meer op het dak

We hebben een heel bommentapijt gehad in drie fasen. Bij de Buunderkamp, net over het spoor en bij ons. Het waren bommen van de geallieerden, men verwachtte hier kennelijk veel Duitsers. We zijn toen naar de duiker gevlucht. De duiker is een smalle onderdoorgang onder het spoor, ongeveer een kilometer van onze schuilkelder. We konden van daaruit gliders zien landen. Opeens kwam er een glider heel laag over en dat vliegtuig landde in het bosje een stuk verder op. Oma Klaver was wel bij ons. Ik was niet echt bang, ik vond het wel sensationeel. Mijn ouders en grootouders waren dat wel. Ze waren natuurlijk bezorgd. We zaten nog in de duiker, toen er een stel Duitsers aankwamen. We moesten van die Duitsers uit de duiker, met het pistool wezen ze ons welke kant we op moesten, richting de Johannahoeve. We werden daar ontvangen door de familie Hogendam. Op dinsdag 19 september zijn we met paard en wagen terug gevlucht naar Wolfheze. We werden doorgestuurd naar Ede. Langs het spoor zijn we naar Ede gelopen. Bij station Ede werden wij opgevangen. Wij zijn daarna doorgelopen naar Veenendaal en daarna Maarn. In Maarn woonde een tante. Op de Maarnseberg woonden we 6 weken in een huisje met 10 man. Daarna zijn we via Barneveld naar Kootwijkerbroek gegaan, daar hebben we in een bakhuis gewoond. Ook daar hebben we wel angsten gehad omdat er veel V1 over ons heen kwamen. We zijn daar gebleven totdat we bevrijd zijn door de Canadezen in 1945.