Tante Riek en Poppie gewond, waar waren ze?

Het gezin van Diny Küper bestond uit vader, moeder, mijn 2 jaar oudere zus Marietje, die Poppie genoemd werd en ik. Mijn broertje Jo is in Wehl geboren in maart 1945. Wij woonden in Herwen en moesten eind september 1944 evacueren.
Mijn tante (zus van mijn moeder) uit Didam had kennissen in Wehl, zij zei dat we daar wel konden verblijven. We gingen met kar en paard. Tante Riek en tante Mienus (zusters van mijn moeder), ome Coot en ome Wim hun resp. echtgenoten gingen ook mee. Mijn moeder duwde de kinderwagen vol noodzakelijke spullen. Af en toe werd er gewisseld. Zo liepen we naar Wehl en kregen onderdak bij de familie Eyt. Het was een aardige familie en we kregen goed te eten. We konden in de kelder, wanneer er gebombardeerd werd en anders verbleven wij in de kippenschuur die bestond uit half steen, half glas. Ook werd ons haar daar geknipt, door ome Coot, die kon dat goed. We zaten dan op stoeltjes tegen de muur en onze hoofden staken dan een beetje boven het raam uit. Op een dag toen het weer onze knipbeurt was, werden we beschoten. We zaten midden in het spervuur. Ome Wim was direct dood. Bij tante Riek werd de bovenste plaat van haar schedel weggeschoten. Poppie kreeg een kogel door haar schouder die er van voren weer uit kwam. Er was ontzettende paniek. Tante Riek en Poppie werden gelijk afgevoerd. Niet door het Rode kruis, maar met een auto, we wisten niet waarheen. Wij hebben een half jaar niet geweten waar ze waren. Mijn ouders hebben alles afgezocht en gevraagd, maar niemand kon het hun vertellen.

Wij hebben een half jaar niet geweten waar ze waren

Ome Wim is eerst in Wehl begraven en later in Lobith toen we bevrijd waren.
Na een half jaar, toen wij alweer in Herwen woonden, kwam onze huisarts dokter Rijers met het bericht dat Tante Riek en Poppie in het Radboud lagen. Onze huisarts had alles in het werk gesteld om ze te vinden. Het enige wat tante Riek eraan overgehouden heeft, is dat ze later altijd naar kapsalon “van Benthem” in Herwen ging, omdat die mevrouw precies wist hoe ze het haar moest knippen, omdat er natuurlijk littekens waren en het moest heel voorzichtig gebeuren. Mijn moeder vertelde er vaak over, zodat mijn vader wel eens zei: “Mens hou nou maar eens op, straks droom ik er weer van”.
Poppie en tante Riek wilde er helemaal niks over vertellen.