Spek en oude cognac

Het ouderlijk huis op de Ploegseweg in Oosterbeek, waar Rikie met haar ouders en broertje woonde, maakte deel uit van de puinhopen.
Het eruit opgeviste vaasje, schoteltje en wat prullaria, heeft zij nog steeds in haar huiskamer staan.
Eef de verloofde van de eenentwintigjarige Rikie heeft samen met de familie Huigen de evacuatie doorgemaakt.
Vader Huigen was Adjudant van de Gemeente Politie. De familie Huigen kreeg het dringende advies van een Nederlandse Para om onmiddellijk het huis te verlaten.
Er was hevige strijd voorzien rond de Ploegseweg.
Wat daarna gebeurde is onuitwisbaar in het geheugen blijven hangen; dagenlang schuilen in de nabije bossen met te weinig kleding, honger en vooral dorst.
De hevigste beschietingen werden doorstaan.
Een gehoorbeschadiging heeft Rikie overgehouden aan een vlakbij ontplofte granaat.
Vader Huigen heeft getracht zijn dienst naar behoren te vervullen, toch kwam het moment dat enkele Tommies hem vanwege zijn zwarte politie-uniform aanzagen voor een NSB-er en hem gevangen namen. Anderen bevestigden gelukkig de echtheid van zijn uniform waarna hij werd vrijgelaten, echter wel zonder rangtekens en pet.
Na een paar dagen lopen werd Apeldoorn bereikt. Onderdak werd gevonden bij een oom en tante (Riek). Vader Huigen heeft nog dienst gedaan bij de Apeldoornse politie.
In de dagelijkse strijd om in leven te blijven, dus aan de kost te komen, fietste Rikie regelmatig richting Elspeet op een fiets met houten banden om bij boeren naai-en verstelwerk te verrichten in ruil voor voedsel of in ieder geval een maaltijd.
Tante Riek moest kilometers lopen om in een emmertje wat soep uit de gaarkeuken te halen.
De hongerwinter 1944/45 was goed voelbaar in Apeldoorn.
Rikie verrichtte wel eens wat verstelwerk bij een oude boer.
Op enig moment werd hij ziek en moest de dokter komen.De man lag in een ouderwetse bedstee met rode gordijntjes ervoor.
Hoewel de dokter de noodzakelijke medicijnen voorschreef, volhardde de oude boer in een zelf bedachte kuur: Oude tabaksbladeren op zijn borst, een flink stuk spek eten plus een royaal glas cognac met heet water.
En zowaar, een paar dagen later scharrelde hij weer kiplekker op zijn erfje rond.
Hoe hij aan het spul kwam vertelt de story niet.
Een oorlogstrauma? Nee, daar is bij Rikie, geen sprake van geweest.Wel blijft de behoefte bestaan aan voldoende voedsel in huis, voor barre tijden.
En van het oude originele vluchtkoffertje, dat nog steeds op zolder staat, wil zij geen afstand doen.