Jullie hebben ons hoop gegeven

We zijn naar de Rode Kruis post van Heibroek gebracht, boven aan de Van Borsselenweg. Vandaar zijn we diezelfde dag naar Ede gegaan en verder naar Ermelo, waar een neef van mijn moeder een grote boerderij had. Mijn ouders dachten daar wel onderdak te kunnen krijgen.

Die neef zei: “Jullie kunnen wel van alles beweren. Ga maar iemand anders lastig vallen”.

Blijkbaar wist hij helemaal niets van de Slag om Arnhem en van wat zich daar heeft afgespeeld.

Een paar dagen later zijn we via de organisatie bij een andere boer terecht gekomen, waar we in het bakhuisje mochten wonen. Mijn ouders hielpen op de boerderij met de werkzaamheden. De boer en boerin, hele lieve mensen, hebben heel goed voor ons gezorgd. We kregen te eten zonder daar iets voor hoeven te betalen. Mijn vader kreeg natuurlijk geen loon in die tijd.

Na de bevrijding op 5 mei wilden we natuurlijk zo snel mogelijk naar huis, maar dat ging zo maar niet.
De Oorsprong was een slagveld geweest; er lag nog veel munitie, ook in de loopgraven die overal in het bos waren aangelegd. De Binnenlandse Strijdkrachten, moest het gebied vrij geven; eerder mocht je niet terugkomen. Gebouwen, huizen, alles werd doorzocht op aanwezigheid van boobytraps e.d.

Op zeker moment mochten we weer terug; vader met zijn broer zijn vooruit gegaan om de boel een beetje op te ruimen en onze komst voor te bereiden.

Ergens in de zomer van 1945 zijn we allemaal teruggegaan en kwamen in een praktisch leeg huis. Alles was vernield. We hadden helemaal niets meer, alleen de blijdschap dat iedereen het er levend van afgebracht had.

Meubels kregen we van de Nationale Hulp Actie Roode Kruis. Ook kleding kwam van hun. Mijn moeder vermaakte de kleren zodat we die aan konden. Van de parachutes die we in het bos vonden, heeft mijn moeder een jurk voor mij gemaakt.

Er is heel veel geschreven over het mislukken van operatie Market Garden. Mijn jongste broer heeft jarenlang veel veteranen ontvangen en rondgeleid. De veteranen verbaasd over de warme ontvangst hier: “Hoe kan dat nu? Jullie zijn zo hartelijk voor ons, terwijl we niets voor jullie hebben gedaan”.

“Jullie hebben ons hoop gegeven en jullie leven voor ons gewaagd. Veel van jullie kameraden hebben het niet overleefd. Daar zijn we jullie heel erg dankbaar voor en dat zal altijd zo blijven”.