Een stukje kaas bij Oud-Reemst

Rieky Anzion werd in 1932 geboren als jongste van zes kinderen in een katholiek arbeidersgezin aan de Strodorpsweg in Oosterbeek. De oorlog ging grotendeels langs haar heen. Tot 17 september 1944, haar vaders verjaardag.
‘Toen we onder het middageten vliegtuigen hoorden en in de verte parachutisten zagen landen, riep mijn vader dat hij zich geen mooier cadeau kon wensen.’ De volgende dag vlogen door de hevige beschietingen in de buurt huizen in brand. Samen met de familie van haar vriendinnetje, waarin net een baby was geboren, schuilden ze in de kelder van hun huis. Omdat het daar te onveilig werd, verhuisden ze naar de kelder van smederij Lucassen aan de Utrechtseweg. Daar zaten niet alleen burgers, maar ook Engelse soldaten en later Duitse. Rieky herinnert zich dat zij een zwaargewonde soldaat achterlieten om te sterven. Toen de Duitsers hen een paar dagen later dwongen te vertrekken, liepen ze met een witte vlag richting station. ‘Op straat was het een ravage en liep ik helemaal verdoofd rond. Van mijn moeder mocht ik niet naar de doden kijken, maar dat deed ik toch.’

Van mijn moeder mocht ik niet naar de doden kijken, maar dat deed ik toch.’

Met een omweg kwamen ze in de kolenkelder van tandarts Clous terecht. Daar bleven ze totdat de evacuatie op 26 september werd aangekondigd. Met matrassen, dekens en een ernstig zieke grootmoeder op een handwagen liep de familie Anzion richting Otterlo. ‘Toen we vlakbij Oud Reemst uitrustten, gaf mijn grootmoeder iedereen een stukje kaas. Altijd als ik daar langs kom, denk ik daar aan. Het was daar gevaarlijk en we moesten telkens in de berm schuilen als er Duitse vliegtuigen overkwamen.’
Via Otterlo kwamen ze op een boerderij in De Valk terecht. Daar konden ze het bakhuus en de zolder boven de stal gebruiken. Die herfst overleed haar grootmoeder in het ziekenhuis van Barneveld.
Eén keer is Rieky echt bang geweest. ‘Toen wilde een Duitse soldaat met een lekke band op de boerderij overnachten. De boerin wilde dat niet hebben, maar mijn vader heeft die man toch mee naar binnen genomen. Ik schrok zo, dat ik vreselijk moest huilen. Nadat mijn moeder had uitgelegd dat we uit de buurt van Arnhem kwamen, begreep die man mijn reactie wel.’
Op 1 juni 1945 kwam de familie terug in Oosterbeek, in een huis zonder glas of huisraad en met een gat in de gevel. Dankzij hulpacties kregen ze meubels en dekens. Al snel pakten ze het gewone leven weer op. ‘Op 1 juli waren mijn ouders 25 jaar getrouwd. Om dat te vieren kwam de familie uit het Westen met legerwagens op visite. Als cadeau brachten ze een lampenkap mee.’

de familie uit het Westen kwam met legerwagens op visite