Een dapper opoetje

Het was 18 of 19 september 1944, na de luchtlanding Operatie Market Garden. Achter onze bovenwoning aan de Raapopseweg nummer 90, stonden twee kleine houten schuurtjes; Om bij ons schuurtje te komen moesten we de voordeur uit, over het trottoir, langs de kruidenierswinkel, daarna door een smal steegje. Mijn vader en de buurman besloten de schuurtjes in de grond te laten zakken om een veilige schuilplaats te creëren. De mannen waren voor het zware graafwerk, de vrouwen en kinderen zorgden voor eten en drinken. We gingen af en toe door het steegje om te kijken of het werk al vorderde.  Mijn zus, Mia, was achter wezen kijken naar de vorderingen. Op de terugweg naar huis toen ze het steegje weer uitliep, kwam er net een Duitse patrouille door de straat.
Hun commandant gebood haar mee te gaan. Mia, toen 17 jaar oud, was natuurlijk doodsbang maar ze kon niet weigeren en ook niemand waarschuwen. Ons opoetje 75 jaar, die bij ons inwoonde, kwam net de voordeur uit. Zij zag wat er gebeurde. Zij holde onmiddellijk achter de stoet aan en sloot zich aan bij de patrouille. De commandant was hier niet gelukkig mee. “ Die Oma musste mall weg gehen”. “Dat is goed”: zei opoetje, “als mijn kleinkind met me mee mag”.”Nein”, was het antwoord, zij moet “Kartoffeln schälen”. “O, maar dan ga ik mee”; zei ze dapper,” want ik kan ook aardappels schillen”. Bij de kazerne gekomen werd ze weer gesommeerd om weg te gaan. Maar ook nu weer, ik kan ook aardappels schillen en ik ga pas weg als mijn kleinkind met me mee mag. Waarschijnlijk was de patrouillecommandant een beetje bang dat “die Oma” een geweldige stennis zou maken in de kazerne en hij alsnog aan het kortste eind zou trekken. Als het echt alleen maar om aardappels schillen ging, leek het ook heel moeilijk om uit te leggen waarom die Oma dan niet mocht blijven. Zijn bedoelingen zag hij niet gehonoreerd worden, dus zei hij tenslotte dat ze samen weg konden gaan. Niemand was ongerust geworden, we dachten dat Opoetje en Mia achter het huis waren, ze kwamen veilig thuis. 
Enkele dagen later werden we geëvacueerd naar Velp, waar we liefderijk werden opgenomen. Na 14 dagen, trokken we te voet verder naar Beekbergen. Na een maand bij een keuterboertje, gingen we weer verder en bleven tot mei 1945 bij familie in Apeldoorn. Opoetje heeft alles lopend meegemaakt.