Evacuatie gedicht

Met hun fietsen, kinderwagens,
Wiegen, zwaar bepakt, naar ’t leek,
Trekken vier families uit het
Platgeschoten Oosterbeek.

Na de slag zijn ze gebleven,
Voelden zich nog altijd thuis,
Schoon zij sliepen in de kelder
Van hun platgeschoten huis.

Maar het bleef toch erg onrustig
En onhoudbaar op den duur,
Want behalve de bezetting
Was er vaak nog hevig vuur.

Trouwens, ’t was maar voor drie weken

Telkens kwamen er berichten
Van de Duitsers met bevel
Dat zij niet geduld meer werden,
Steeds maar dringender en fel.

Bovendien werd groot de vreze
Dat vanaf de overkant
Weer een aanval zou beginnen
Nu met bommen, brisant en brand.

Daarom werd het huis verlaten;
Alles laten staan wat stond,
Uitgezonderd dan een beetje
Weggestopt onder de grond.

Trouwens, ’t was maar voor drie weken
Hoogstens, dat zij zouden gaan.
Dit althans was hunne mening
Bij ’t vertrek uit de Nassaulaan.

Daarom: niet meer meegenomen
Dan noodzakelijk was per se.
Ook het aangelopen poesje
Nam Henk in een kooitje mee.

Afscheidsgroeten van bewoners
Die niet mee nog wilden gaan.
En om acht uur ’s morgens startten
Vier gezinnen uit de laan.

Met één wou het niet erg vlotten –
De bagage lag niet vast
Op de lichte kinderwagen,
Die erg schudde van de last.

Om de hoek reeds bleef die steken,
Was gauw heel ver achteraan.
En toen er de gang weer in kwam
Werd verkeerde weg gegaan.

Eind’lijk weer bijeen gekomen,
Moedig maar weer voortgegaan.
Maar … na veel gesukkel kwamen ze
Kilometers achteraan.

’s Avonds in de kerk gaan slapen Op een strobed, taam’lijk warm

’n Lange tijd nog blijven wachten,
Maar niets daagde op. En zo
Kwamen ze pas in de middag
Bij ons aan in Otterloo.

Gingen nog diezelfde avond
Van ons weg op Laren aan.
Wij met drie gezinnen bleven
Om des and’ren daags te gaan.

’s Avonds in de kerk gaan slapen
Op een strobed, taam’lijk warm.
Poes van Henk onder de dekens
Vastgehouden in z’n arm.

Midden in de nacht spektakel –
Poes gaat zorgen voor een mop
Weet uit Henk z’n arm t’ontsnappen
En gaat kijken verderop.

‘s Nachts logeerden w’in een schoolpand

Mijnheer G. werd uitgekozen
Wiens gezicht wees naar omhoog.
En opeens: daar ging de poes, die
met een zwiep de lucht in vloog.

Plotseling werd alles duister
Want de poes, die arme ziel,
Vloog tegen de kaarslantaren
Die nu van de tafel viel.

’n Vader met z’n kleine jongen,
die moest plassen in de nacht
Ging naar buiten en vertelde het
Hem die houden moest de wacht.

Die het onheil kwam verhelpen
En het licht weer gloren deed.
Allen legden zich weer neder,
In de nacht die verder gleed.

’s Morgens ging de reis weer verder
’t Ging op Barneveld nu aan
En daar bleef weer een familie
Die niet verder wilde gaan.

‘s Nachts logeerden w’in een schoolpand
Nu met mensen uit ’n stad,
Die veel kind’ren bij zich hadden,
Waar men weinig rust van had.

Midden in de nacht een schreeuwerd
Die zeer luid te kennen gaf,
Dat hij ’t niet meer op kon houden
En hij moest met ’t broekje af.

Daarop volgden meerd’re klanten,
Delend in dezelfde kwaal,
Vliegend, heftig slaand met deuren,
Naar het naastliggend lokaal.

Na een paar rustige uurtjes
Stond er een papaatje op,
Die zijn schone goed ging zoeken
Diep in een koffer weggestopt.

Zeer luidruchtig was die hand’ling;
’t Duurde dan ook heus niet lang
Of  bij ’t hele slaapgezelschap
Was het lachen aan de gang.

Iedereen keek nu erg angstig
Waar dit heen zou kunnen gaan,
Want het bleek wel dat hij spoedig
In z’n blootje kwam te staan.

Op een wenk van één der gasten
Die het onheil komen zag,
Was de man weer terug te leiden
Tot normale klederdracht.

’s And’ren daags ging het weer verder,
Want naar Hoogland moest’n we heen,
En daar zijn we heden ook nog,
Al zijn maanden reeds vergle’en.

Velen zijn hier ingeburgerd,
Anderen weer ingeboerd.
Niemand zult ge horen klagen,
Als ge ’n praatje met hen voert.

Maar toch hopen ze weer spoedig
Naar hun huis te kunnen gaan,
Om de boel weer in te richten
Met wat nog is blijven staan.

Deze wens nu geldt u allen,
Waarvandaan ook uit ons land,
Maar houdt lang in uw geheugen
Onze woensdag in Hoogland.