Achter ons huis daalden ze neer

“Achter ons huis daalden ze neer, de parachutisten van de 10 de Luchtlandings divisie” en daarmee brak de hel los voor de uit 7 personen tellende familie.
Een hel die je mee neemt voor de rest van je leven.
“Wij woonden aan de Heelsumseweg in Wolfheze, vlakbij het psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze”, vertelt mevrouw Sinneker. Ik was toen acht jaar.
Vader van Doorne die van beroep verpleger in het psychiatrisch ziekenhuis was, riep: “Naar binnen, het huis in”! Het was te laat om de schuilkelder te bereiken.
De drie bommen (afgeworpen door geallieerden) die het huis aan alle kanten troffen, maakten een einde aan het leven van haar zusje, haar oma en van een verpleegster die op bezoek was.
Haar broer werd zwaar gewond.
In het naburige huis waren ook twee familieleden dodelijk getroffen.
Nog kan mevrouw Sinneker ontroerd raken, als zij vertelt hoe haar vader haar gedode jongere zusje tracht op te tillen en een geknakt lichaampje in zijn armen hield.
Daarna moesten ze vluchten. Eerst de zondagmiddag schuilen in het belendende bos, waarheen de andere oma in een kruiwagen werd meegereden.
De nachten werden doorgebracht in het huis van oom en tante, tot de Engelsen op dinsdag waarschuwden; ze moesten vluchten.
Ze overnachten in een greppel op de heide. Het huis van oom en tante bleek bezet door Duitsers.
De volgende 13 nachten werden in de stookkelder van het Ziekenhuis doorgebracht tot dat de Duitsers hen ook daar uit verdreven.
Dat de strijd zo hevig was kwam voor een belangrijk deel door een Duitse SS-divisie die in Wolfheze was gelegerd.
Een gegeven waarmee het Engelse South Staffordshire Regiment dat daar was geland, geen rekening had gehouden.
Ook het Ziekenhuis en vergeet haar patiënten niet, heeft enorm geleden door de strijd.
De evacuatie was dus meer een vlucht dan een georganiseerd achterlaten van huis en haard.
Een moeizame tocht, eerst naar Ede en later de eindbestemming Ermelo waar het einde van de oorlog zonder al te veel problemen werd ‘uitgezeten’.
Honger? Nou nee, niet echt. Niet dat er geen tekorten waren aan allerlei voedingsmiddelen, maar in een boerenstreek valt in het algemeen altijd wel wat te halen.
Wat wel is gebleven zijn haar jarenlange angstdromen, enkele nachtmerries en oh, wonder een innige vriendschap met oud Para: Harry Rice uit Norfolk, die nog jaarlijks rond 17 september van haar gastvrijheid mag genieten.