Humor als medicijn

Veronica Elbers (nu Beke) woonde op 17 september 1944 met haar ouders, drie zussen en twee broers op Staringplein 5 in Arnhem, waar haar vader een electriciteitswinkel had.
Tijdens de evacuatie kwam ze via Beekbergen in Deventer terecht.
Na de bevrijding mocht ze bijkomen in Engeland.
De Slag om Arnhem begon met veel rumoer: Het gegrom van vliegtuigen was niet van de lucht. Door het dakraam zagen we in de verte de parachutes neerkomen.
In de omgeving van het Staringplein werd niet gevochten, maar deed wel het Duitse kanon op de kruising Dalweg / Heselbergerweg luidkeels zijn best.
Haar vader was niet thuis, omdat hij meehielp bewoners van de binnenstad te evacueren en oma en opa uit de Rodenburgstraat ging ophalen.
Haar broertje had net een blindedarmoperatie gehad en was van het Elisabethgasthuis in de vuurlinie overgebracht naar het Diaconessenziekenhuis.
Daar moest hij voortijdig worden opgehaald met een kinderwagen, omdat hij door de operatie nog niet kon lopen.
Toen het bevel tot evacuatie kwam, vertrok de familie Elbers in een ware optocht, met het net geopereerde broertje op een platte wagen.
Het was moeilijk om met twaalf personen ergens onderdak te vinden.
Of de dood van opa Elbers op 4 november van dat jaar in het ziekenhuis van Apeldoorn het gevolg was van die zware voettocht, is nooit helemaal duidelijk geworden.
Uiteindelijk vonden ze onderdak in een grote villa in Beekbergen, samen  met de familie Wigman, hun oude overburen.
Hoe haar ouders iedere dag weer voor al die mensen eten op tafel konden krijgen, is Veronica ontgaan.
Wel weet ze nog goed dat op een dag haar welgestelde tante Liesbeth uit Deventer aanbelde.
Op een ratelende fiets met houten banden bracht ze voedsel mee en nam ze Veronica mee terug.
In de weken daarna haalde tante ook de andere drie kinderen op.
Veronica had in Deventer een fijne tijd. Ze herinnert zich alleen dat er soms V1-bommen overvlogen waarvan er wel eens een voortijdig naar beneden kwam.
Veronica heeft aan de oorlog geen trauma’s overgehouden, misschien ook wel omdat humor haar medicijn was. Ook had ze het geluk dat ze na de bevrijding met zo’n vierhonderd andere Arnhemse kinderen voor zes maanden met de boot naar Engeland mocht om bij te komen. ‘Dat was een geweldige tijd.’